حتی خبرگان یک رشته اگر تکرار های تعمقی را پشت گوش بیندازید، شاهد سیر نزولی در مهارت خود خواهند بود. اریکسون نتیجه ی باور نکردنی تحقیقی در این مورد را در اختیار من گذاشت. معمول چنین است که شما نصیحت های یک کارکشته ی رشته ی پزشکی که مویش را در این راه سفید کرده را بیشتر قبول دارید تا دکتری که تازه از دانشگاه برآمده شده است؛ اما مشخص شده که در برخی رشته های پزشکی، مهارت یک پزشک ربطی به دوران طولانی تر او ندارد. برای نمونه ، در مورد ماموگرافیست ها ، گذر سالها باعث می شود که تشخیص آنها کمتر و کمتر درست از آب درآید. چرا بدین گونه است؟


براساس یافته های اریکسون ، دلیل این امر اینست که برای بیشتر ماموگرافیست ها، کار پزشکی یک تکرار تعمقی نیست. دلیل اینست که ماموگرافیست ها ماه ها پس از تشخیص شان، پی به درست یا نادرست بودن آنها می برند. تازه اگر چنین اتفاقی بیفتد، بازهم به آنها کمکی نمی کند، چون جزئیات مربوط به آنها را فراموش کرده اند. به مین دلیلی نمی توانند از تشخیص های درست یا نادرستشان برای پیشرفت خودشان بهره ای ببرند.


یکی از رشته های پزشکی که این مورد در آن مصداق ندارد، رشته جراحی است. جراحان درست برعکس ماموگرافیست ها با گذشت زمان کارشان بهتر و بهتر می شود. براساس یافته های اریکسون، دلیل بروز چنین تفاوتی بین جراحان و ماموگرافیست ها اینست که نتیجه ی کار جراح بی درنگ پس از عمل مشخص می شود؛ بیمار یا بهتر می شود یا بدتر. به این ترتیب، جراح پیوسته دربرابر بازخورد کار خویش است. با بررسی این نتیجه ها او می تواند بفهمد که کدام بخش از کارشد به خوبی انجام شده و کدام بخش کار به خوبی انجام شده و کدام بخش کار اشکال داشته است و به این ترتیب، همیشه برای بهبود کارش تلاش کند.


این نتیجه ها درنهایت باعث تهیه ی یک راهکار برای تئوری خبرگان شد: اریکسون توصیه می کند ماموگرافیست ها مرتب موارد پیشین ماموگرافی را با نتیجه هایی که تاکنون مشخص شده، مورد مقایسه و ارزشیابی قرار دهند. به این ترتیب، آنها می توانند بازخوردی بی درنگ از کار خود داشته داشته باشند.


با چنین بازخوردهایی، متخصصان راه های جدیدی پیدا می کنند تا کارخود را هرچه بهتر ارائه کنند و به این ترتیب، باعث می شوند که حتی وضعیت ثابت قابل قبول برای دیگر افراد به سطحی بالاتر از پیش بهبود یابد.


از زمانی که انسان تا گردن در آب فرو رفت، از ترس خفگی یاد گرفت که شنا کند و از آن زمان تاکنون او شنا می کند. برخی شنا را تنها یک نوع فعالیت بدنی می دیدند و برخی تمام توان خود را سر این می گذاشتند تا ببینند چه اندازه سریع می توانند شنا کنند و هنوز هم هرساله رکورد های تازه ای در این زمینه بدست می آید. در این رشته هم آدم ها دارند روز به روز سریع تر می شوند. اریکسون می نویسد:«از اوایل قرن حاضر تاکنون، شناگران المپیک بیشتر کسانی بوده اند که حتی صلاحیت ورود به تیم های شنای دبیرستان های صاحب نام در این زمینه را بدست نیاورده اند و همین طور مدال طلای مسابقه های اصلی ماراتون المپیک، نصیب تازه کارهایی شده که تنها افتخارشان حضور در ماراتون بوستون بوده است».



این مورد نه تنها در ورزش، که در همه ی زمینه ها و رشته ها صدق می کند. فیلسوف قرن سیزدهم، «راجر بیکن» ادعا می کرد که «هیچ کس نمی تواند با روش هایی که تاکنون شناخته شده، در علوم ریاضی مهارت کسب کند مگر آنکه 40-30 سال از عمرش را صرف یادگیری آن کند». امروزه تمام آن ریاضی ای که تا زمان بیکن شناخته شده بود را در سال های مقدماتی دبیرستان آموزش می دهند. هیچ دلیلی وجود ندارد که فکر کنیم ورزشکارانی که در این دوره زندگی می کنند، از ورزشکارانی که در گذشته زندگی می کرده اند، استعداد ذاتی بیشتری دارند.

هیچ دلیلی وجود ندارد که باور داشته باشیم بهتر شدن کیفیت کفش ها یا مایوهای شنا، در حالی که واقعا تا اندازه ای تاثیر دارند،دلیل اصلی این همه پیشرفت های شگفت انگیز در زمینه ی ورزش بوده اند. چیزی که از آن زمان دگرگون شده است، اندازه و کیفیت آموزش هایی است که ورزشکار باید سختی های آن را به جان بخرد تا به سطح جهانی برسد.

این جریان نه تنها در مورد مسابقه هایی چون دو و شنا، که در مورد پرتاب نیزه، پاتیناژ و همه ی رشته های ورزشی دیگر نیز مصداق دارد. برای نمونه، حتی یک رشته ورزشی نمی توان یافت که در آن رکوردها به طور مداوم سقوط کرده باشد. اگر وضعیت ثابت قابل قبول، قاعده ی حاکم بر میدان های ورزشی بود، ما هیچگاه نمی توانستیم به این رکوردها دست یابیم.


چگونه است که ما سعی میکنیم که حتی از خودمان هم پیشی بگیریم؟ بخشی از پاسخ اریکسون به این پرسش این است که همه ی محدودیت هایی که ما برای خود قائل می شویم ، همان اندازه که سرچشمه ی روانی دارند، دارای سرچشمه ی درونی هم هستند. هنگامی که رکوردی به نظر شکستنی می آید، چندان زمانی طول نمی کشد تا کسی پیدا شود و آن را بشکند. برای مدتی طولانی، همه فکر می کردند کسی پیدا نمیشود که بتواند یک مایل را در زمان 4 دقیقه بدود. همه آن را مانند سرعت نور ، محدودیتی غیرقابل عبور می دانستند. روزی که دانشجوی 20 ساله ی رشته ی پزشکی در کشور انگلستان با نام «راجر بنیستر» در سال 1954 سرانجام توانست این رکورد را به 4 دقیقه برساند، خبر موفقیت او در صفحه ی نخست همه ی روزنامه های دنیا چاپ شد و تفسیرگران از آن به عنوان یکی از بزرگترین دستاوردهای تاریخ ورزش یاد کردند. اما این محدودیت بیشتر شبیه به یک سیل گیر بود چون با شکسته شدن آن، تنها در 6 هفته بعد، یک استرالیایی همین مسافت را در 1 ثانیه و 30 صدم ثانیه کمتر از رکورد بنیستر دوید و در مدت زمان چند سال ، دویدن یک مایل در مدت 4 دقیقه تبدیل به امری عادی شد. امروزه دیگر انتظار اینست که همه ی حرفه ای های مسابقه های دو در مسافت متوسط، بتوانند یک مایل را در عرض 4 دقیقه بدوند و رکورد جهانی در این رشته به 3 دقیقه و 43 ثانیه و 13 صدم ثانیه رسیده است.


راجر بنیستر


منبع:

فن حافظه نوشته ی جاشوا فوئر